Հայ հին և միջնադարեան գրականութեան ընձեռւած փաստերի միջոցով հեղինակը ապացուցում է, որ Յովհան Մանդակունու անունով լոյս տեսած ճառերի ժողովածուն պատկանում է միջնադարեան հայ նշանաւոր մտածող, ճառագիր Յովհան Մայրագոմեցու գրչին, հանդիսանում է նրա խրատվարուց գիրքը:
Վերլուծում է Մայրագոմեցու ստեղծագործութիւնը, ճշտւում է նրա ճառերի տեղն ու դերը վաղ միջնադարի հայ գեղարւեստական արձակում, հետազօտւում են ճարտասանութեան աւանդոյթները հայ գրականութեան մէջ, ինչպէս նաև Մայրագոմեցու ճառերի առնչակցութիւնները գրական այլ ժանրերի հետ: