Գրքում քննադատութեան են ենթարկւած արևմուտքում տարածւած բուրժուական մի շարք կոնցեպցիաներ, որոնք պաշտպանւում ու պրոպագանդւում են դաշնակ գրչակների կողմից: Հեղինակը ցոյց է տալիս, որ դաշնակները իրենց տեսական մարզանքների ժամանակ ըստ էութեան առաջ չեն քաշում ինքնորոյն որևէ միտք, որ արժանի լիներ յատուկ ուշադրութեան: Լաւագոյն դէպքում նրանք անշնորհք ձևով կրկնում են հակակոմունիստական հին ու նորաթուխ «տեսութիւններ»: Գրքում հերքւում են դաշնակների այն բարբաջանքները, որոնց նպատակն է «ապացուցել» կոմունիզմի՝ որպէս հասարակական-տնտեսական ֆորմացիայի պատահական լինելը, բացայայտւում են նրանց դիրքերը պատերազմի ու խաղաղութեան հարցերում, մերկացւում է սոցիալիզմի «վտանգից» անհատին «անպայման փրկելու» մասին դեմագոգիկ վայնասունների քաղաքական աստառը, ցոյց է տրւում նրանց հաւակնութիւնների սնանկութիւնը՝ մարքսիզմի տեսութեան «քննադատների» դերում: