Այս մենագրութիւնը նւիրւած է հայ նորագոյն դրամատիկական թատրոնի զարգացման հարցերին եւ ընդգրկում է 1917-1932 թւականների ժամանակաշրջանը: Հետազօտութեան մէջ գլխաւոր տեղը յատկացւած է թատերարւեստը եւ էպոխան խնդրի գիտական լուսաբանութեանը: Առանձնակի ուշադրութիւն է դարձւած բեմական արւեստի ոճերի եւ ուղղութիւնների դրսեւորմանը: Հեղինակը ձգտել է ցոյց տալ ռեալիստական արւեստի սկզբունքների արմատաւորման ընթացքը սովետահայ թատրոնում: Ներկայ աշխատութիւնը այդ թատրոնի ստեղծագործական փորձի տեսական քննութիւնն է:
مرتب سازی درج پیشنهاد خرید پالایش جستجو جستجو در منابع سایر کتابخانه ها
