Այս գրքում քննութեան են առնւած հայ գրականութեան դասականներից մէկի՝ Գրիգոր Զոհրապի լեզւի պատկերաւորութեան միջոցները՝ մակդիր, համեմատութիւն, փոխաբերութիւն, անձնաւորում, այլաբանութիւն, հեգնանք, չափազանցութիւն, շրջառութիւն եւ այլն:
Առաւել մեծ ուշադրութիւն դարձւած է այն պատկերամիջոցների վրայ, որոնք աւելի բնորոշ են Զոհրապի գեղարւեստական մտածողութեան համար:
Հեղինակի լեզւի պատկերամիջոցները ուսումնասիրւած են գեղարւեստական վարպետութեան անհրաժեշտ առումներով եւ իբրեւ տւեալ երկրի ստեղծագործական խնդիրը, գաղափարական բովանդակութիւնը բացայայտող գեղարւեստական մասնիկներ, տարրեր: