Մինչև XIV դարն ապրած հայ քերականագէտները, գրեթէ առանց բացառութեան, լինելով սոսկ Դիոնիսիոս Թրակացու «Արւեստ քերականի» թարգմանական աշխատութեան մեկնիչներ, հունաենի իրողութիւններով են բացատրել հայերէնի քերականական առանձնայատկութիւնները: Կաշկանդիչ այս աւանդոյթը խախտել է Յովհաննէս Քռնեցին՝ XIV դարի 30-ական թւականներին շարադրելով հայերէն լեզւի առաջին գիտական քերականութիւնը, որի մէջ պատշաճ տեղ է յատկացւած նաև շարահիւսութեան հարցերին:
Աոյն գրքով առաջին անգամ գիտական շրջանառութեան մէջ է դրւում հայ քերականագիրտութեան պատմութեան համար անկիւնաքարային նշանակութիւն ունեցող այդ բնագիրը, որին կցւած է ընդարձակ ներածական ուսումնասիրութիւն: