Հայ թարգմանական մատենագրութեան ամենաուշագրաւ գործերից է Բարսեղ Կեսարացու «Վեցաւրեան»: Այն մեզ է հասել երեք տասնեակ ընդօրինակութեամբ: Սոյն քննական բնագրի հիմքում ընկած են Երևանի, Երուսաղէմի և Լենինգրատի լաւագոյն գրչագրերը: Հայագիտութեան համար «Վեցաւրեամի» հայերէն թարգմանութիւնը (կատարւած V դարի առաջին կէսին) կարևոր է ինչպէս դասական հայերէնի քննութեան, այնպէս էլ սկզբնաւորման և հետագայ շրջանի հայ մատենագրութեան վրայ նրա թողած հետքերի առումով:
Գիրքը նախատեսւում է աղբիւրագէտների, բնագրագէտ-լեզւաբանների և առհասարակ թարգմանական մատենագրութեան հետաքրքրւողների համար: