ՊԱՏՄՈՒԹԻՒՆ ՀԱՅՈՑ : ԲՈՒԶԱՆԴԱՐԱՆ/ ՊԱՏՄՈՒԹԻՒՆ։/ Շարագրեալ Բուզանդայ մեծի պատմագրի։/ Զոր սկսեալ (զկնի սրբոյն Գրիգորի լու/սաւորչին մերոյ,) պատմէ զանցս անցից ժա/մանակաց դիպուածոց երկրին Հայաստա/նեայց. զՔահանայապետիցն, և զերևելի/ եպիսկոպոսացն հանդերձ թագաւորօքն։/ Եւ զոր ինչ Դիպեցան և հասին ի վ[ե]ր[այ] ազգիս/ հայոց ի Պարսից և Յունաց. և ևս ի մերայ/նոց Համառօտեալ հասուցանէ մինչև յա/ւարտ Պատմագրութե[ան]ս։/ Նորում շարագրին Դպրութիւնք երեք։/ Առաջին դպրութի[ւն]ն ունի գլուխս իա։/ Երկրորդն. ծթ։ և Երրորդն. խդ։/ Տպեցեալ ի Հայրապետութե[ան] մեծի Աթո/ռոյն սրբոյն Էջմիածնի տ[եառ]ն Աբրահամու սր/բազան Կաթուղիկոսի ամ[ենայն] հայոց։/ Եւ ի պ[ա]տրիարգութե[ան] սր[բ]ո/յ Եկուսաղ\էմի Տ[եառ]ն Գրիգորի/ արք եպիսկոպոսի։/ Այլև ի պատր[ի]արգութե[ան] Կոստ[ա]նդնուպօլսոյ/ տ[եառ]ն Ովհաննիսի արք եպիսկոպոսի։/ Արդեամբք և գոյիւք խօճայ Յակօբին. խօճայ/ Կարապետին. խօճայ Ղազէրին. և մահտեսի/ Խաչատուրին։ (ի թուիս մերում ռճհթ։)/ Դեկ. ա