Այս մենագրութիւնը նւիրւած է հայ նորագոյն դրամատիկական թատրոնի զարգացմնա հարցերին և ընդգրկում է 1917-1932 թւականների ժամանակաշրջանը: Հետազոտութեան մէջ գլխաւոր տեղը հատկացւած է թատերարւեստը և էպոխան խնդիր գիտական լուսաբանութեանը: Առանձնակի ուշադրութիւն է դարձւած բեմական արւեստի ոճերի և ուղղութիւների դրսևորմանը: Հեղինակ ը ձկտել է ցոյց տալ ռեալիստական արւեստի սկզբունքների արմատաւորման ընթացքը սովետահայ թատրոնում : Ներկայ աշխատութիւնը այդ թատրոնի ստեղծաական փորձի տեսական քննութիւնն է :
مرتب سازی درج پیشنهاد خرید پالایش جستجو جستجو در منابع سایر کتابخانه ها
